Ben stapt over op knuffels

Data-analist waagt zich niet meer aan echte dieren

Ben Elker (31), data-analist te Bilthoven, heeft het voorlopig helemaal gehad met huisdieren. Zijn eerste aanschaf, konijn Teun, hield het nog geen drie weken vol. “Ik gaf hem eten, knuffels, hooi, alles. Na nog geen drie weken kom ik kijken: hoppa, weg konijn.” Zijn tweede huisdier, een Japanse goudvis, was ook geen lang leven beschoren. “De thermostaat van het aquarium stond in fahrenheit aangegeven. Hoe moet ik dat nou weer weten?

Ik zette het klokje gewoon op 22 graden, lekker warm dacht ik nog. Ik vond het al zo vreemd dat het verwarminkje niet aansloeg. Ja, en dan kom je beneden en dan ligt daar zo’n drijvende dode goudvis, die je met zijn glazige ogen verwijtend aankijkt. Dat gaat toch aan je knagen. Die ogen, die vergeet je gewoon niet.” Daarna ging het eigenlijk alleen maar achteruit. Elker’s derde huisdier, een wandelende tak, bleek te zijn ontsnapt. “Zijn terrarium stond open, en het raam ernaast ook. Het is net alsof hij bij me wegwilde ofzo.”

De volgende stap waren de zogenaamde digitale huisdieren. “Een tamagotchi, die heb ik ook gehad ja. Maar ik ben de sleutelbos kwijtgeraakt waar die aan hing. Zo’n beestje moet ook eten krijgen, en ik ga er niet vanuit dat de gelukkige vinder dat hoog op zijn of haar prioriteitenlijstje had staan.’ Recente pogingen om een facebookhuisider in leven te houden verliepen ook weinig succesvol. “Ik was net zo enthousiast bezig met mijn schildpad Olaf. Maar ze hebben ze wel erg realistisch geprogrammeerd: het blijkt dus dat je ze niet te veel eten moet geven. Het is gek hoeveel waarde je gaat hechten aan een beestje dat in zekere zin niet echt bestaat.”

Of de incidenten met elkaar samenhangen durft Ben niet te zeggen. “Een deel van de schuld leg ik zeker bij mezelf. Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat de relatie van beide kanten moeizaam verloopt.” Zijn besluit staat inmiddels vast: het volgende dier dat zijn huis in komt wordt een knuffel. Ook hier neemt hij het zeker voor het onzekere. “Ik heb het al helemaal uitgezocht. Bij de Intertoys kun je onbrandbare knuffels kopen. Alleen kun je er zelf aan doodgaan, als er ongeoorloofde hoeveelheden methylbromide in voorkomen. Het model waar ik nu naar kijk beweegt bovendien als je erlangs loopt. Zo’n gezellige zingende eland. Een win-winsituatie.”


Uw reactie telt. Juist nu.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

@daksjalak: denk je wel aan je eigen veiligheid? Soms kan je gevaarlijk aan het slingeren geraken als de kat onzeker wordt of hij wel of niet goed staat. Dat gebeurde mij nog wel eens. Later bleek ik al geruime tijd met een kapotte koplamp te rijden. Je kunt ook altijd even de deur openen als je vermoedt dat het misgaat.

Reageer
gravatar

@Feldwebel

En zo’n snelwegkat is ook niet moeilijk te maken! Ik heb me er onlangs weer eens aan gewaagd, in het donker met 140 km/u en het ging werkelijk razendsnel. De kat keek me nog even aan in het licht van mijn koplampen, alsof hij wilde vragen: ‘sta ik hier zo goed?’
Ja jongen, knikte ik nog, zo sta je goed en daar verdween hij met een droge toink onder mijn wielen. Ik had helaas geen tijd om te stoppen, ik had haast, maar ik hoop (en ga ervanuit) dat een ander er nog veel plezier aan heeft gehad.

Reageer
gravatar

@Feldwebel: aldus geschiede enige tijd geleden:

Een klein konijntje te Maassluis
Voelde zich op het wegdek thuis
Het maakte tot het beestjes schande
Kennis met grote autobanden
Nu is het op het wegdek pluis

Reageer
gravatar

Tsja, er zijn grenzen aan de veestapel.
Bestaat er geen website waarop een goudvis rondzwemt?
Een digitaal aquarium zou ook kunnen.
Niets is zo duurzaam als digitale natuur!

Reageer
gravatar

Nou daar kunnen IJsbrand Nimmer en ikzelf over meepraten. Genoemde eland pleegde midden in de nacht, geheel ongeprovoceerd, ‘Jingle Bells’ door het huis te brullen, inclusief vrolijk bellengerinkel. Bezint eer ge begint, lijkt ook hier het motto.

Reageer